Bir başkadır Posof. Hep denir ya böyle, gerçekten de başkadır. Ilgar'ın tepesinden öte aştın mı; Orhan Veli'nin ‘’Gemlik’e doğru denizi göreceksin, sakın şaşırma!’’ dediği gibi, çorak ve yoz Ardahan yollarından sonra cennet gibi bir vahaya doğru ineceksin, sakın şaşırma!
Evet, uzak memleket... Gitmesi de gelmesi de zor. Ama bence bu bir avantaj. O sıra dağlar sanki kötü insanların veya kötü düşüncelerin, Posof insanını zehirlemesini engellercesine yükseliyor dört bir taraftan.
Bir tarafta Kurşunçavuş, Demirdöven; diğer tarafta Türkgözü, Armutveren; yukarıda Süngülü, Balgöze; öbür yanda Sarıçiçek... Hepsi ayrı birer elmas gibi işlenmiş Posof'un bağrına.
Posof insanı sadece orada doğan mı? Hayır, benim gibi oranın ekmeğini yiyen, suyunu içen, havasını ciğerine-gönlüne çeken de Posofludur kanımca. Ve her Posoflunun kaderinde vardır gurbet...
Kimi Bursa'ya kimi Fransa'ya, Kocaeli'ne, İnegöl'e, Brüksel'e, uzak diyarlara çıkıp gidenler onbinlercedir. Gitmişler ama eminim ki istisnasız hepsinin de yüreği Posof'ta kalmıştır. Başka kimsede bu kadar derin bir sıla özlemi olabileceğini zannetmiyorum.
Hani bir Kaf Dağı vardı ya çocukken bize anlatılan, kimsenin ulaşamadığı, işte Ilgar Dağını bilselerdi onu anlatırlardı. Anka kuşu yerine de Posof'un ihtişamını...
Gurbetteki Posofluların Kaf Dağıdır, Anka Kuşudur o diyar; özlemleri hiç sönmez. Fransa'da da olsa İzmir'de de olsa hayallerinde o saklı diyar daima yer edinmiştir.
Belki de bir gün dönmeyi düşünmekte, hayatın keşmekeşinin azaldığı emeklilik yıllarını bari, çocukluklarını ve gençliklerini geçirdikleri o saf ve temiz yaylarda yaşamayı arzulamaktadırlar. Kışın bembeyaz, baharın rengarenk, yazın yemyeşil yaylalar. Taze tereyağı, çeçil, kete, mis yoğurt... Sonbaharda kahverenginin her çeşit tonu... Hele suyu yok mu, hayatımda daha lezzetli bir su içmedim. İçtikçe içesi geliyor insanın.
Posoflular, bırakmayın memleketinizi, gelecekte de her yaz ziyaret etmeye devam edin, öksüz kalmasın o güzelim yer. Hiç gitmeyen varsa mutlaka gitmeli, mutlaka. Ben de gideceğim Posofuma, ülkemin gizli kalmış inci tanesine, hasretlendim, ben de gideceğim ilk fırsatta.
Evet, uzak memleket... Gitmesi de gelmesi de zor. Ama bence bu bir avantaj. O sıra dağlar sanki kötü insanların veya kötü düşüncelerin, Posof insanını zehirlemesini engellercesine yükseliyor dört bir taraftan.
Bir tarafta Kurşunçavuş, Demirdöven; diğer tarafta Türkgözü, Armutveren; yukarıda Süngülü, Balgöze; öbür yanda Sarıçiçek... Hepsi ayrı birer elmas gibi işlenmiş Posof'un bağrına.
Posof insanı sadece orada doğan mı? Hayır, benim gibi oranın ekmeğini yiyen, suyunu içen, havasını ciğerine-gönlüne çeken de Posofludur kanımca. Ve her Posoflunun kaderinde vardır gurbet...
Kimi Bursa'ya kimi Fransa'ya, Kocaeli'ne, İnegöl'e, Brüksel'e, uzak diyarlara çıkıp gidenler onbinlercedir. Gitmişler ama eminim ki istisnasız hepsinin de yüreği Posof'ta kalmıştır. Başka kimsede bu kadar derin bir sıla özlemi olabileceğini zannetmiyorum.
Hani bir Kaf Dağı vardı ya çocukken bize anlatılan, kimsenin ulaşamadığı, işte Ilgar Dağını bilselerdi onu anlatırlardı. Anka kuşu yerine de Posof'un ihtişamını...
Gurbetteki Posofluların Kaf Dağıdır, Anka Kuşudur o diyar; özlemleri hiç sönmez. Fransa'da da olsa İzmir'de de olsa hayallerinde o saklı diyar daima yer edinmiştir.
Belki de bir gün dönmeyi düşünmekte, hayatın keşmekeşinin azaldığı emeklilik yıllarını bari, çocukluklarını ve gençliklerini geçirdikleri o saf ve temiz yaylarda yaşamayı arzulamaktadırlar. Kışın bembeyaz, baharın rengarenk, yazın yemyeşil yaylalar. Taze tereyağı, çeçil, kete, mis yoğurt... Sonbaharda kahverenginin her çeşit tonu... Hele suyu yok mu, hayatımda daha lezzetli bir su içmedim. İçtikçe içesi geliyor insanın.
Posoflular, bırakmayın memleketinizi, gelecekte de her yaz ziyaret etmeye devam edin, öksüz kalmasın o güzelim yer. Hiç gitmeyen varsa mutlaka gitmeli, mutlaka. Ben de gideceğim Posofuma, ülkemin gizli kalmış inci tanesine, hasretlendim, ben de gideceğim ilk fırsatta.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder